Thu, 2010-10-28 22:13
อติเทพ ไชยสิทธิ์
บ่สูญแสงสูรย์ผ่าว อาบพื้น พิภพเอย
บ่สิ้นดาราพราย พรากฟ้า
ความหวังยังอาจคืน มิคลาด
ย่อมจักเผยมิช้า จนชัด ถนัดเห็น
ฟ้าบ่ครองฟากฟ้า อยู่ผืน เดิมเดียว
คนแหละคนที่ยืน หยัดนิ่ง
จักปลิดฟ้าหากฝืน จักฟาด
ย่อยแหละยับดับทิ้ง ทาบพื้น สามัญ
คราวนี้คนบ่ค้อม ยอมทน แล้วเวย!
คนจักยืนผงาดงึม อกท้า
เพราะคนย่อมเป็นคน ใช่ทาส
มืออันไกรฉกาจคว้า หักคว่ำ แอกคน
เมื่อนั้นแล! จักล้าง โลกทราม ลงราฯ
สุริย์รอนรัศมีแดง จักฟื้น
ฟ้าใหม่ค่อยเผยงาม พิลาศ
ฝนจักพรายฝากพื้น พร่ำน้ำ คืนดิน
ราษฎรจักแปรสร้าง ระบอบ รัฐเวย!
คนต้องเทียมค่าคน ‘เสมอภาค’
‘เสรีภาพ’ย่อมทรง คงศักดิ์
แล ‘ภราดรภาพ’เกื้อ ประกอบคู่ สยามสมัยฯ
อติเทพ ไชยสิทธิ์
27 ตุลาคม 2553
บทกวีนี้ขออุทิศให้กับครูทางกวีคนแรกของข้าพเจ้า 'จิตร ภูมิศักดิ์'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น