Thu, 2010-11-11 19:17
เพ็ญ ภัคตะ
ตอนแม่วัยเก้าขวบ เหมือนหนู
แม่เล่าว่าอดสู อนาถสิ้น
ตาจูงแม่มุงดู ร่างดับ
นิสิตนักศึกษาดิ้น ด่าวแค้นคนตุลา
ตาชี้รอยเลือดค้าง สนามหลวง
แดงสาดแดงชัดดวง ดอกช้ำ
แม่เก็บกิ่งมะขามพวง พลัดอก
กระสุนเฉียดเลียดคูน้ำ ถลอกช้ำขาแขน
ตาจำแม่จดไว้ ใจจาร
จงเล่าสืบลูกหลาน รับรู้
สำนึกแน่นสันดาน สมองเด็ก
ป.สี่จิตหาญสู้ สาปผู้สังหาร
ปีนี้หนูเก้าขวบ เท่ากัน
แม่บอกวัฏจักรผัน กลับย้อน
รำลึกราษฎร์ดำเนินวัน นองเลือด
ราวช่วยซ้ำภาพซ้อน ฉากนั้นนานฉาย
หนูผ่านฟากผ่านฟ้า ราษฎร์ประสงค์
แดงโบกไกวสะบัดธง ทัพกล้า
ส่งจูบรีบจรลง กระโจนร่วม
จูงแม่เร็วอย่าช้า ช่วยซื้อธงผืน
ไยครูสอนห้ามยุ่ง การเมือง
เป็นเด็กใช่เปล่าเปลือง สติไร้
โทรทัศน์ทุกช่องเหลือง ลวงโลก
โถ!เด็กไม่อยากได้ ข่าวบ้าละครบอ
อีกสามปีย่างเข้า สิบสองขวบ
แม่ผ่านหกตุลารวบ อกร้าว
ความฝันอาจประจวบ ตอนจบ
ปิดฉากยุวชนก้าว ฝ่าข้ามสนามชัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น