ไม้หนึ่ง ก.กุนที: จิตร ภูมิศักดิ์

Wed, 2010-11-17 21:12

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

ตัวที่ดีดเสียดสั่นแผ่นดินสยาม

แง้มโลกทรรศน์รับอรุณทุกทุ่งทาม

ตั้งคำถามพุ่งตรงถึงศักดินา

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

ทุกทำนองก้องสนั่นและแหบพร่า

ส่งคลื่นเสียงแหลมคมกรีดมายา

พังผ่าจารีตประเพณี

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

บดปาดบั่นคุณค่าเก่าสูงศักดิ์ศรี

สร้างฟ้าใหม่ให้ปวงชนเป่าผงคลี

แสงอุษา รวีสาดวิถีไท

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

กลั่นขับเคี่ยวผ่านแท่งนิ้วแข็งด้านไหม้

สีเนื้อหนังสร้างมหาคีตาลัย

ปัญญาชนผู้รับใช้ประชาชน

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

ปลุกเร้าขวัญผู้กล้ากลางถนน

ให้ลุกตื่นยืนยันความเป็นคน

อภิชนผวาหวาดปิศาจเพลง

จระเข้หัวก้าวหน้าเขี้ยวฟันคม

ขบเคี้ยวฟ้าบ่มดินสุกประกายเปล่ง

จิตสำนึกชนชั้นตื่นรื่นบรรเลง

กร้าวกล่อมหูราษฎร กู่เพลงชัย !

หมายเหตุผู้เขียน : "ผมเขียนกวีชิ้นนี้จากภาพทรงจำภาพหนึ่ง เป็นภาพ จิตร ภูมิศักดิ์ ดีดจะเข้" เคยตีพิมพ์ในมติชนสุดสัปดาห์ ราวปลายปี 2551