Sun, 2010-11-28 03:02
โซ่ตรวนอำมหิต..
จองจำเธอแต่หนไหน..แม่ดอกไม้บูรพา
นานเท่าไหร่แล้วที่เงามืดปกคลุมแผ่นดินเธอ
ดวงตาร้าวรานย่อมสะท้อนความจริง
กี่ครั้ง..ที่โลหิตอาบทา
กี่ครั้ง..ที่น้ำตาร่วงหล่น
กี่ครั้ง..ที่คนโดนเข่นฆ่า
น้ำตาจึงเหือดแห้งดั่งทะเลทราย
พายุร้ายพัดพาแต่ฝนสีเลือด
ขบวนคนทุกข์แผ่นดินเธอ..คนแล้วคนเล่า
เดินเข้าสู่ลานประหารแห่งยุคสมัย
คนแล้วคนเล่าแน่นิ่งไหลลงอิรวดี
นานเท่าไหร่แล้วที่ความหวาดกลัวเกาะกุมแผ่นดิน
โอ้..แม่ดอกไม้บูรพา
รอยยิ้มแห่งเธอเผยถึงอิสรภาพอันยิ่งใหญ่
การให้อภัยคือฝันร้ายของเผด็จการ
มันเสียดแทงลึกไปถึงหัวใจสีดำ
จงทำลายลวดหนาม..จงทลายกำแพง
สันติภาพอีกไม่นานสันติภาพ
บัดนี้..รุ่งอรุณกลับมาเยือนเธออีกครั้งแล้ว
แม่ดอกไม้..บูรพา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น