ประวัติศาสตร์อันแหว่งวิ่นและผุพัง

ภู เชียงดาว

6 สิงหาคม, 2010 - 00:05 | โดย ongart

หลังรอยคราบเลือดและม่านหมอกควันความขัดแย้ง

ข้าพลิกอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ของแผ่นดิน

พลันพบว่าบางแผ่นหายไป บางหน้ามีร่องรอยบาดแผล

แหว่งขาดและชำรุด

ทว่าเมืองทั้งเมืองดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

อัตราราคาสินค้าลดราคาได้กลบค่าราคาชีวิตที่ด่าวดิ้นนั้นไปเสียสิ้น

อึงอลกระแสโหมโฆษณา- -โลกนี้ร้ายนักเพราะไร้รักและปรองดอง

มาเถิดมา,เราทั้งผองมาเร่งปัดกวาด

บางสิ่งที่หักพัง บางอย่างที่หมักหมม,ไม่เป็นไร

มันเลวร้ายมากนักก็ซุกซ่อนไว้ใต้พรมของความลวงอย่างเงียบๆ

แล้วควบคุมด้วยพลังเหนือธรรมชาติ ด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น

แน่ละ มันไม่ใช่เรื่องเหลือเชื่อ มันไม่เหนือการคาดการณ์ไว้

และมันกำลังบ่าไหลเอ่อท้นในสังคม!

ชั่วข้ามวันคืน...

เมืองทั้งเมืองดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

และข้ามองเห็นใบหน้านั้น

ยังคงเปื้อนยิ้ม ยะเยือก

และเย็นชา

* * * * * * * * * *

เมืองทั้งเมืองดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

นั่นข้ามองเห็นเหล่านักการเมืองเลวกับนักบิดเบือนแห่งชาติ

จูงมือกันไปในห้องลับอันหรูหราและฉ้อฉล

พวกเขากำลังร่วมกันคิดค้นแต่งตำราประวัติศาสตร์รัฐชาติ-รักชาติ

เตรียมยัดใส่โพลงสมองอันว่างโหวงสับสนและมึนงง

ในเหล่าอาณาประชาราษฎร์, ทั้งฝ่ายยังคงรื่นเริงยินดี

ทั้ง ฝ่ายจำนนจำยอมค้อมรับอย่างผะอืดผะ อม

ไปจนกว่าจะถึงวันสุดท้าย

จนกว่าจะสิ้นยุคสุดท้าย

* * * * * * * * * *

ในตรอกซอยร้าว ในซอกตึกร้าง

ท่ามกลางเสียงเพลงเต้นรำข้างกองไฟและซากศพ

ข้าเหมือนยินเสียงวิญญาณร้องคร่ำครวญ

เหมือนอยากย้ำเตือนสั่งเสีย...

“จำไว้ อย่าลืม เซฟภาพ เก็บคำ ความจริงอันเลวร้ายเหล่านั้น

ไว้ชำระประวัติศาสตร์อันแหว่งวิ่นและผุพัง”