14 สิงหาคม, 2010 - 14:46 | โดย narongyuth
เคยไหมความทุกข์ทั้ง ที่เคย
ร้าวร่ำจนชาเฉย ร่ำร้าว
นิ่งไหวผ่านอกเอย ไหวนิ่ง
หนาวรุ่มแล้งยามก้าว ที่ก้าวเหน็บหนาว ฯ
๑ ชุดสำหรับการเรียงถ้อยวลี แม้นไม่มีสัมผัสคล้องจองดั่งโคลงกลอน ในความแน่นอนแต่ละครั้ง หลังผ่านคืนป่วยไข้ สายใยแ่ห่งกวี จึงได้รับเกียรติจาก Tr.Forrest เศษถ้อยวจีเผอิญ... เชิญพิศอ่านแล...
ความมืดที่ไม่ใช่เวลากลางคืน
.............................................................................
จากช่องกำแพงแตกร้าวที่ฉันมองเห็น
ตรงมุมกำแพงสีขาว ผู้ที่อยู่ตรงนั้น
คือ พวกหอยทาก
นุ่มนิ่มอยู่ภายใต้มงกุฎ
ประหนึ่งมัน ... เหล่าหอยทากเป็นประเภทมั่นคงเด็ดเดี่ยวราวพวกมีสี่เท้าทั้งหลาย
เยื้องยาตรเช่นเดียวกับวิถีแห่งความบรรลุทั้งหลาย
เดินทางด้วยจิตประหนึ่งวิมุติเทพทั้งปวง
จากเบื้องล่างกำแพงสู่เบื้องบนกำแพง
จากทางซ้ายไปทางขวา
ประเดี๋ยวสงบนิ่ง ประเดี๋ยวเปลี่ยนตำแหน่งแห่งที่ในพริบตา
จากช่องกำแพงแตกร้าวที่เรามองเห็น
มันเป็นเช่นนั้นแหละพวกหอยทาก
เคลื่อนไหวไปได้อย่างไรโดยไม่มีใครเห็น
ทิ้งรอยทางไว้เป็นความใสแวววาว
และนั่นคือเวลากลางวัน
จากช่องกำแพงแตกร้าวที่ฉันเคยมองเห็น
ความมืดอันเงียบเชียบเป็นวี่แววของความสุกสกาวบางประการ
ล่องลอยอยู่ไกลออกไปเพียงมือเอื้อม
หอยทาก
เป็นเพียงวิญญาณไร้รูป
เป็นเพียงนามธรรมในฉันในห้วงยามอึงคนึงนี้
ประหนึ่งมัน ... เหล่าหอยทากไม่เคยเป็นประเภทมั่นคงเด็ดเดี่ยวได้อย่างพวกมีสี่เท้าทั้งหลาย
เหล่าหอยทาก... เหตุใดมันไม่เยื้องยาตรเช่นเดียวกับวิถีแห่งความบรรลุทั้งหลาย
เหตุใดมันไม่เดินทางด้วยจิตประหนึ่งวิมุติเทพทั้งปวง
จากเบื้องล่างกำแพงสู่เบื้องบนกำแพง
จากทางซ้ายไปทางขวา
เหล่าหอยทากผู้ปราศจากตำแหน่งแห่งที่บนกำแพงสีขาว
จากช่องกำแพงแตกร้าวที่ฉันไม่อาจเห็นได้
มันเป็นเช่นไร พวกหอยทาก
เคลื่อนไหวได้อย่างไรโดยไม่ถูกมองเห็น
ทิ้งรอยทางไว้เป็นความใสแวววาว
อย่างไรกันเล่า
หรือนั่นคือ เวลากลางวันที่ไม่ใช่
หรือนั่นคือ ความมืดที่ไม่ใช่เวลากลางคืน.
..................................
โดย : Tr. Forrest -- 14 August 2010
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น