บทกวีโดย ดาว วัญ กุ๋ย
๑. คือแม่ที่แท้จริง
สงครามทั้งสิ้น
ให้กำเนิดนิยายพลัดถิ่นโหดร้าย
ใบไม้พรากรากเหง้าแรมรอน
จากเหงะอาน-ฮาติญ ใจกลางแผ่นดินรูปพระจันทร์เสี้ยวบิหัก
สงครามทั้งนั้น
กำหนดเข็มชีวิตลัดเลาะป่าเขาภายนอกผืนดินเกิด
ลอยคอข้ามแม่น้ำโขงละลายธารน้ำตาสู่แผ่นดินที่สามอย่างอาวรณ์
เมล็ดพันธุ์พลัดรากก่อกำเนิดในยามแผ่นดินแม่ผจญทุกข์
จากชีวิตแรก โหมด ชีวิตที่สอง ฮาย ชีวิตต่อมา บา โบน หนาม เสา ไบ่ ต่าม จิ๋น และชีวิตสุดท้อง เหมื่อย
เดือน ปี เคลื่อนผ่านความยาวนานอย่างยากลำบาก
คนไร้แผ่นดิน การหมิ่นหยามและสายลมลัทธิแตกต่าง
ในนามแม่ผู้ให้ชีวิตลูกชายหญิง
บทเพลงขับกล่อมลูกน้อยล้วนปลุกขวัญพลังใจ
ชัยชนะ ความดี ความสุข อิสรภาพ สันติภาพ ตะวันแรก ปราดเปรื่อง เกียรติภูมิ พิสุทธิ์ เอกราช
รหัสนัยแห่งนามทั้งสิบลูกหลานโฮ่จิมิญ
ยังผูกโยงดวงใจอยู่กับการต่อสู้ผู้รุกรานและอยุติธรรม
แม้ความหวังร่วงโรย ล่วงเลยผ่านหน้าอย่างเย็นชาเพียงลำพัง
แม่เพียงคนเดียว
มิได้กลับคืนมาตุภูมิรูปพระจันทร์เสี้ยวริมเสียงคลื่นพร้อมตายาย น้าชายและน้าหญิง
แม่เพียงคนเดียว
แบกความฝันแห้งเหี่ยว ดิ้นรนอยู่กับทุกข์ระทมและปากท้องเมล็ดพันธุ์พลัดรากทั้งสิบ
แม่เพียงคนเดียว
จิตใจแข็งแกร่งบนดวงหน้าโอบอ้อมอารี
คล้ายแววตาดวงดาวลุงโฮ่จิมิญในกรอบรูปติดผนังบ้านเหวียตเกี่ยว*
แม่เพียงคนเดียวของฉัน
แม่เพียงคนเดียว...เท่านั้น
๒. และแม่ที่แท้จริง
ไวน์ขวดหนึ่งกักเก็บแม่น้ำทั้งสายไว้
เครื่องประทินกายล้วนหยาดเหงื่อความศรัทธา
ประดับประดาอัญมณีเม็ดโตซึ่งมิใช่ของใคร
ใบไม้บนดอยสูงย่อมแตกสีสัน
เย็นชื่น เบ่งบานดอกในอุทยานกว้างใหญ่
งานการที่ทำสิ่งแรกในวันอันเร่งรีบคือ นอน และ นอน
เขียนหน้าทาปากขณะคิดคำนวณเมล็ดพันธุ์ผลผลิตที่มิเคยหว่านดำ
ตามความพึงพอใจบรรจุซองสีเงินหลังฤดูเก็บเกี่ยว
หยิบยืมมือเหี่ยวย่น
ถักสานเครือข่ายสูบเลือดหยาดหยดเพื่อชุบชูชีวิตอันเป็นนิรันดร์
ดอกไม้กลิ่นหอม
เป็นแต่มลทินแปดเปื้อนมาลัยมาลี
จากใจบริสุทธิ์ระลึกบุญคุณอันใหญ่หลวง
หรือบันทึกกรรมเวรลอยเด่นบนใบหน้าขาวโพลนล้นพ้นอยุติธรรม
มุมมองย่อมแตกต่าง
ฟ้ากับดิน
้
*เหวียตนามพลัดถิ่น เรียกตัวเองว่าเหวียตเกี่ยว
( อาจเป็นที่มาของคำว่า “ แกว ” ที่คนไทย,ลาว บางพวกใช้เรียกคนเหวียตนาม )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น