"เราเห็นคนตาย" กระจายกลาด
ท่อนแขนขาขาด ณ ราชประสงค์
ปืนจ่อชีพปลิดจิตปลง
เกณฑ์คนขังกรงใต้บาทา
มือเขย่าเท้าตบกระแทกปัด
จับมัดไพล่หลังดั่งทาสา
เลือดสาดแดงสายเต็มสองตา
เผชิญหน้าอำนาจประกาศเตือน
"... ประสงค์โลหิตกี่ห้วงสมุทร
ล้างคาวไพร่ทุษสถุลเถื่อน
สังเวยกี่ศพจึ่งลบเลือน
บิดเบือนรอยบาปคราบทมิฬ"
ใจหนอสำเหนียกรู้สำนึก
ความคิดตกผลึกดังแผ่นหิน
รอฟ้าหลั่งฝนเพื่อฟื้นดิน
ยิ่งร้องยิ่งดิ้นถูกกินโกง
เหตุไรเมืองไทยไม่ก้าวหน้า
เชื่องช้าล้าหลังยังงมโข่ง
โครงการทั้งมวล ล้วนเชื่อมโยง
ผีห่าตายโหงร่วมโกงกิน
ยิ่งคิดครวญใคร่ในขณะ
สภาวะหดหู่มิรู้สิ้น
ประชาธิปไตยไม่ยลยิน
ผู้นำปล้อนปลิ้นไปวันวัน
“... ประสงค์เลือดเนื้อ กี่เหงื่อหยาด
เยี่ยงควายคล้ายทาส หวาดกระสัน
ปิดหูปิดตาประชาทัณฑ์
อย่าฝันถึงโลกศิวิไลซ์”
แหงนมองตึกรามโอฬาริก
กระดิกพลิกจิตคิดขึ้นได้
อาคารย่านนี้เป็นของใคร
ผูกขาดครอบไว้เพียงผู้เดียว
ตึกเซ็นเทรัลเวิร์ลด์ ที่ถูกเผา
แท้ความโฉดเขลา แค่เศษเสี้ยว
สัญญาณมรณะ ยังอีกเลี้ยว
สะบั้นขาดเกลียว เรียวไตรรงค์
เราผูกผ้าแดงบนแท่งเสา
แทนเงาพินาศ “ราชประสงค์”
ปักป้ายหายวับกับผืนธง
ดำรงอยู่เพียงเสียงศพครวญ
คำ:เพ็ญ ภัคตะ
ภาพ:RED
๒๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น