ผมจอดรถยังไม่ทันจะเรียบร้อยดี เสียงรถกู้ภัยดังสนั่นลั่นซอยไปหมด พอจอดเสร็จก็รีบเดินกึ่งวิ่งไปบริเวณที่ รถกู้ภัยจอดเรียงรายประมาณ 3 - 5 คัน เวลานั้น ชุลมุนกันไปหมด ทั้งชาวบ้านนักข่าวช่างภาพ และ จนท.กู้ภัย ต่างร้องตะโกนกันลั่นไปหมด วินาทีนั้น ปรากฎมีกลุ่มคน แบกร่างไร้สติของผู้บาดเจ็บ 3 คนกลับเข้ามาในซอย เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด 1 ใน 3 ทราบในเวลาต่อมาคือ จนท.กู้ภัย โดนยิงเข้าที่ ขมับด้านขวา ยิงทะลุหมวก สักครู่ ก็มี คนถือหมวกเขามา แล้วชี้ให้ นักข่าวช่างภาพ ได้ดูว่า โดนกระสุนจริงยิงทะลุหมวกเข้าศรีษะ พอเขาคว่ำหมวกเพื่อจะชี้จุด ที่โดนกระสุน ส่วนนึงของสมอง เลือด และ เศษกระดูก ก็ใหลตกกองลงกับพื้นถนน บริเวณ ด้านหลังของ ธ. กสิกรไทย
ผู้บาดเจ็บ ( ต่อมาก็เสียชีวิต ) อีก 1 คน ผู้คนในบริเวณนั้นพูดกันว่า เมื่อวาน พ่อมันโดนไปก่อนแล้ว มันทนไม่ไหวเลยออกมาช่วย *** ช่วยใน ความหมายของพวกเขาคือ ช่วยกันต้านไม่ให้ จนท. ทหาร บุกเข้ามายิงกราด โดยไม่สนใจ ทิศทางของ วิถีกระสุน และ เป้าหมาย เพราะทั้ง 2 คืนก่อนหน้านั้นทหารบุกเข้าไปเพื่อ ยึด พื้นที่ภายในซอย ย้ำว่า บุกเข้าเคลียพื้นที่ในเวลากลางคืน ***
ยืนฟังคำบอกเล่าต่างๆ ( เหมือนฟังบรรยายสรุปก่อนเข้ารับหน้าที่ต่อ ) หันไปมองด้านข้างๆของ ธนาคาร กลุ่มชายฉกรรจ์ เถียงกัน ถึงขั้นผลักอก กลุ่มนึง บอกต้องเผา ๆๆๆ อีกกลุ่มนึงบอกให้ใจเย็น ๆๆ เหตุการณ์ตึงเครียดอยู่แล้ว ยิ่งเครียดหนักเข้าไปอีก ท้ายสุดมีเสียง ชายนายนึงสวนขึ้นมาพอจับใจความได้ ถ้าพวกมึงเผา เราก็แพ้ พ่อแม่พี่น้องในนี้ ก็ ฉิบหายจากน้ำมือพวกเรากันหมด เครียดกันมากสมองฝ่อ งั้นเอาแรงพวกมึงมา เอายางมาทำบังเกอร์ อย่าเผาเอามากันกระสุนนะโว้ย ระหว่างนั้น มีลุง 3 ล้อ เหมืนได้รับพรพิเศษอะไรมาไม่รู้ วิ่งเข้ามา ขนยางล้อรถเยอะมากๆเกินระวางบันทุก แถมมีอาหารเครื่องดื่มจากใครไม่รู้บริจาคฝากเข้ามาให้ วิ่งออก ก็ รับคนที่ต้องการออกติดรถไปด้วย ยังมีรถกระบะ นี่ก็เหมือน เสก ยางรถเก่ามาได้ ไม่รู้ไปเอามาจากไหนนักหนา น้ำใจล้นจริงๆ คนเสื้อแดง
ในบริเวณเดิม ช่วยกันขนยางลงจากรถ เอามาตั้งแนวบังเกอร์ เหงื่อโชกกันเป็นแถวตื่นเต้นดี เด็กหนุ่มอายุประมาณ 20 ไม่เกิน 25 ทำหน้าว้าวุ่นกลุ่มใจหันมาเจอหน้าผม ต่างคนต่างยิ้มให้กัน แล้วพูดออกมาว่า พี่ๆโทรศัพท์พี่มีตังป่ะ ของผมมีแต่ตังหมด ผมก็หยิบโทรศัพท์ของผมให้ แล้วนั่งลงหลังพิงกำแพงธนาคารด้วยกัน สันดานเราเสียไปนิดแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์ นึกว่า มี ซีน หวานๆให้ฟัง ที่ไหนได้ เสียงน้อง เขาพูดกับปลายสายว่า ( เป็นสำเนียงอีสาน ) แม่ ๆ ไม่ต้องห่วงผมนะครับ ผมถึง โรงงานที่พระปะแดงแล้ว ไปลากพี่ชายจากสวนลุมกลับมาด้วยกันแล้ว " น้องเขานั่งคุยไปยิ้มไป ส่วนผม ฟังไป น้ำตามันใหลมาได้งัย ว่ะ "
*** ปล ***
1. กลุ่มชายนิรนาม มีจริง เด็ดจริงสมตามคำเล่าลือ
2. ทหาร ผมนึกไม่ออกว่า จะใช้คำไหนดีให้สมกับสิ่งที่พวกเขาทำ
3. ตลอดเวลาที่อยู่ตรงนั้น เสียงปืน เสียงพลุ เสียงระเบิด ไม่ว่าจากฝ่ายไหน มันดังก้องตลอด เงียบเดี๋ยวก็ดัง ดังเดี๋ยวก็เงียบสลับไปมา ผมมีทั้งภาพ และ คลิ๊บ ถ่ายเอง แต่ไม่เคยเอาลงที่ไหน เพราะเหตุผล ของ คุณ สาระพา และ คุณ Fanny
( ต้องขออภัยที่ อ้างชื่อ ท่านทั้ง 2 ) เนื่องจาก ภาพหน้าของบุคคลต่างๆมันชัดเจนมาก แต่สำหรับผม แค่หลับตาก็เพียงพอสำหรับให้หวนนึกถึง
4. พนักงาน ธ. กสิกร สาขา ปากซอยงามดูพลี ครับ โปรดรับทราบด้วย ตลอดเวลาทหารตั้งใจจงใจ ที่จะ พังและเผา ที่ทำงานของพวกท่าน ส่วนพวกเรา แค่ขออาคารสถานที่ของพวกท่าน เพื่อ หลบภัยจาก ระเบิด และ ห่ากระสุนหลากชนิด เพื่อรักษาชีวิต เท่านั้นครับ
5. ผมอยู่บริเวณนั้นตั้งแต่ 14.00 จนประมาณ 19.00 จึงตัดสินใจเดินทางออกจาก พื้นที่ตรงนั้นเพราะทราบว่าที่หน้าตลาดคลองเตย มีเวทีเล็กของพวกเรา พอได้รับการยืนยันข่าวก็ชวนใครไม่รู้เดินทางออกมาด้วยอีกหลายคน เพื่อมาแจ้งให้กับทางเวทีได้ทราบเรื่อง และสถานการณ์ต่างๆจากที่ประสบมา มาถึงก็พบ หนูหริ่ง และ อาจารย์จรัล ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมด นิดนึงนะครับ อารมณ์ขณะนั้นอยากกระทืบปาก การ์ด ของใครก็รู้แต่ไม่พูดดีกว่า มั๊ก ๆ มากกกกกกกก
6. ฝากถึงน้องคนนั้นที่ยืมโทรศัพท์ผมใช้ มึง แน่มากว่ะ กูชวนมึงออกมา มึง ไม่ออก ดันบอกอีกว่า ผมไปอีก 1 ทางนี้ก็หายไปอีก 1 พวกมันแห่มากันอีกใครจะช่วยพวกเราอ่ะพี่ พี่รีบๆไปชวนพวกเรามาเพิ่มช่วยๆกันนะพี่
สาธุ มึงใจมากๆ สารภาพครับ ใจผม สู้มันไม่ได้เลยทั้งๆที่ผมมีอะไรพร้อมกว่าเขาตั้งเยอะ ใจมดนั้นเอง ยอมรับครับ อายทำไมเนอะ ๆ
** จากวันที่ 20 พฤษภา 2553 เวลาโดยประมาณ 05.30 จนถึงวันนี้ ผมยังไม่เคยย่างก้าวผ่าน ทุกๆจุดที่พวกพ้องน้องพี่ของเรา สูญเสียและสูญหาย ไม่ว่าจะเส้นทางไหน รถยนตร์ รถเมล์ รถไฟฟ้า เรือ หรือ เดินเท้า ผมยังทำใจไม่ได้ครับ **
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น