Tue, 2010-07-13 21:12
เพียงคำ ประดับความ
"เก้าอี้ตัวนั้นอยู่...ในมือคุณ"
คมกระสุนมิเพียงพอต่อคนชั่ว
เหวี่ยงฟาดลงตรงเนื้อหนังอย่างหวาดกลัว
พวกเห็นบัวเป็นกงจักร...หนักแผ่นดิน
คือเก้าอี้ที่รักชาติ...มิสร่างซา
เดินทางมาจากตำนานอันแหว่งวิ่น
เอาเลือดหัวโจรถ่อยล้างมลทิน
นกสีเลือดโบยบิน...สู่ดินแดน
คือเก้าอี้หลากสี...รักสงบ
แต่พร้อมรบเพื่อแผ่นดินถิ่นหวงแหน
รักกันเถิดเรานี้เกิดร่วมดินแดน
โศกเหลือแสนแม้นเลือดไทย...ฆ่ากันเอง
คือเก้าอี้ที่ชิงชัง...การแก่ง แย่ง
แต่กล้าแกร่งมิยอมให้ใครข่มเหง
เพื่อสิ่งรักจักยอมตายไม่หวั่นเกรง
ใครบรรเลงเพลงหมิ่นแคลน...จงฆ่ามัน!
เก้าอี้ตัวนั้นชื่อ...หกตุลา
เราผ่านมากี่บาดแผลกี่แปรผัน
กี่รอยโศกกี่เปลี่ยวเศร้ากี่เสี้ยวจันทร์
ประชาชนถูกโรมรัน...มันเรื่อยไป
คือเก้าอี้ตัวที่อยู่...ในมือคุณ
ร่างแหลกพรุนพร่างกระสุนกี่ร้อยสาย
เพียงดับดิ้นมิเพียงพอต่อความตาย
ฟาดลงไป...ก่อการร้าย...รกแผ่นดิน!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น