ขมาวีรชน

นับวันยิ่งห่างไกลปณิธาน
อุดมการณ์พลัดหล่นอยู่หนไหน?
พ่ายแพ้เล่ห์กลฉ้อฉลใด?
ฤๅเพียงพลั้งพลาดไป - ในวันวาน?

หวังใดปฏิญาณจะไปสู่
ครั้งประกาศคำ “กอบกู้” ห้าวหาญ?
“ชาติ” ใดหนอก่อเกื้ออุดมการณ์?
ฤๅนี้คือปณิธานมานานนม?

อ้างเอ่ย “เพื่อประชาชน” เมื่อหนหลัง
วันนี้ยังหวังใจจะได้สม?
ถ้อย “ประชาธิปไตย” ในคารม
ยังเก็บกลืนไว้ชื่นชม - ฤๅถ่มคาย?

ฟากฟ้าฝั่งใดที่ใฝ่ฝัน?
“แสงทอง” ใดกันที่ปีนป่าย?
สิทธิ์ - เสรี สิ้นมนต์ขลังพังทลาย?
ปณิธานเลือนหาย - บิดผัน?

…..

คุกเข่า, ขมาวีรชน
ผู้พลีตน - ผู้เป็นต้นธารใฝ่ฝัน
แม้เวลาหมุนกลับได้ฉับพลัน
จะไม่มี “วันนั้น” ให้เปล่าเปลือง

กานต์ ณ กานท์

หมายเหตุ: เผยแพร่ครั้งแรกในคอลัมน์ ‘บังเอิญคิด’, เวบไซต์ประชาไท, 24 กรกฎาคม 2550.

Posted by นักข่าวชาวรากหญ้า at 10/14/2010 04:17:00 หลังเที่ยง