“การต่อสู้”กับ“สงคราม”
คอลัมน์ พญาไม้ทูเดย์
โดย พญาไม้
จะชนะในการต่อสู้สักกี่ครั้งก็ไม่สำคัญ... หากว่าในท้ายที่สุดนั้น มันแพ้สงคราม
บนความ แตกแยกและแหลกสลายของมวลเหล่าประชา มหาประชาชนชาวไทย ทำให้การแบ่ง
สีตั้งค่ายเป็นไปในแทบจะทุกกลุ่มอาชีพ
มีทหารแตงโมในกลุ่มทหาร มีตำรวจแตงโมในกลุ่มตำรวจ
มีพันธมิตรประชาธิปไตย และก็มีมวลชนคนเสื้อแดง
นักธุรกิจพ่อค้า..ส่งเงินบริจาคสนับสนุนกันเป็นค่ายๆ ตามแต่กำลังศรัทธาและเชื่อว่า ฝ่ายตนจะ
เป็นฝ่ายชนะ
แต่ในที่สุดแล้ว..ประชาชนที่เป็นเนื้อหนังมังสาอันแท้จริงของแต่ละแผ่นดิน..จะเป็นผู้พิพากษา
..ว่า..ฝ่ายใดจะเป็นฝ่ายชนะ
ระหว่าง ประชาธิปไตย กับ เผด็จการ
ฝ่ายเผด็จการที่มีฐานอำนาจอยู่ที่การใช้บังคับด้วยปากกระบอกปืนและกระสุนสังหาร..กับฝ่าย
ประชาธิปไตยที่มีจำนวนประชากรเป็นอาวุธ
แน่นอนว่า..อาวุธจะให้ชัยชนะในทุกครั้งของการต่อสู้..แต่อาวุธจะหยุดการต่อสู้ไม่ได้..อาวุธอาจ
จะเอาชนะได้เป็นร้อยเป็นพันครั้ง
แต่ท้ายที่สุด ในที่สุดของที่สุดแล้ว... ผู้ชนะในสงครามคือ ประชาชน
อเมริกากับกองทัพอเมริกัน..มีแสนยานุภาพยิ่งใหญ่..มีอาวุธประหัตประหารร้าย แรงและทันสมัย..มีปีกบินไปในท้องฟ้า..มีเกราะหนาไว้ป้องกันกระสุน..อเมริกัน ไม่เคยแพ้ในการต่อสู้ในสมรภูมิไหนๆ..แต่อเมริกาก็แพ้สงครามในเวียดนาม กำลังจะแพ้สงครามในอิรักเป็นตอนต่อไป..
จอมพลเจียง ไคเชก ต้องถอยทัพหนีการไล่ล่าบรรณารักษ์ห้องสมุดอย่าง เหมาเจ๋อตุง..
ไม่มีใครเชื่อว่า..ผู้ปราชัยในการต่อสู้เกือบจะทุกครั้ง..จะสามารถเอาชนะ สงครามได้ในที่สุด ไม่มีใครคาดคิดว่า..ในที่สุดของการเข่นฆ่า..ทหารของเจียง ไคเชก จะกลับมาเข้าข้างเป็นกองกำลังของเหมาเจ๋อตุง
เช่นเดียวกันกับ ประธานาธิบดีมาร์กอส..วันที่ตะเกียกตะกายหนีมวลชนที่คลุ้มคลั่ง..กองทัพที่
เขาปั้นมากับมือ นายพลที่เขาแต่งตั้งและปรนเปรอ..จะแปรพักตร์ไปจากเขา..
ประวัติศาสตร์ซื่อสัตย์เสมอกับเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นใหม่ในอนาคต
ประชาธิปัตย์..อาจจะกำลังชนะในการต่อสู้..แต่ชาวประชาธิปัตย์ทุกคนรู้..พวกเขาจะแพ้ในสงคราม
(ที่มา บางกอกทูเดย์ ,7 ธ.ค. 2553)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น