Wed, 2011-01-05 18:16
ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์
ฉันร่ำสุราคนเดียวในคืนข้ามปี
พิษบาดแผลแห่งความหลังทิ่มแทง..ทารุณ
เย็นยะเยือกรุนแรงกว่าลมหนาว
มันกรีดทุกอณูทั่วร่างกาย
ยามนี้คนพเนจรต้อยต่ำเช่นฉันได้แต่ฝันถึงผีเสื้อหลงฤดู
ดอกไม้เบ่งบานท่ามกลางหิมะ
เฉกเช่นสายฝนกลางเปลวแดด
นี่คือความฝันแห่งราตรีกาลอันยาวนานมิจบสิ้น
ทุกอย่างช่างว่างเปล่า
ชีวิตก็ว่างเปล่า..ความรักยิ่งว่างเปล่า
โปรดจงดื่มให้กับความไร้สาระของชะตากรรม
มิใช่ชีวิต..มิใช่ความเจ็บปวด
มิใช่อิสตรี..มิพักหลั่งน้ำตา
คืนนี้ไม่มีบทกวี
มีเพียงชายอัปลักษณ์กับคืนวันอันโดดเดี่ยว
ปลอบประโลมหัวใจอับเฉาด้วยสุรา
ปีแล้วปีเล่าปีแล้วปีเล่าปีแล้วปีเล่า….
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น