คอลัมน์ เมืองไทยหรือเมืองใคร?
เรื่อง กาหลิบชิ้นที่ ๑๐๐
โดย กาหลิบ
ร้อยกาหลิบได้อีกร้อยเพราะคอยคิด
เฝ้าร้อยจิตร้อยใจให้ความหวัง
เมื่อเมืองไทยไร้เสียงจากเวียงวัง
ก็คือตื่นจากภวังค์...ประชาชน
เมื่อความเงียบเสียบในหัวใจราษฎร์
แต่ยิงกราดลงจากฟ้าเป็นห่าฝน
เขานั่งมองปวงประชาหมาหรือคน
สั่งขยี้ปี้ป่นอยู่บนเตียง
เลิกโทษเถิดพวกลูกน้องล้วนของเขา
ระบอบใดไม่ใช่เราก็ย่อมเสี่ยง
นั่งสง่าน่ากลัวหรือตัวเอียง
ไม่อาจเลี่ยงถูกครอบระบอบใคร
ตาสว่างแล้วทางจะมีต่อ
ปล่อยพวกกราบร้องขอให้เป็นไพร่
ปล่อยไปเถิดสมานฉันท์กับจัญไร
มาร่วมสร้างรัฐใหม่ด้วยไทยเดิม
ถามเมื่อไหร่จะชนะทั้งระบอบ
ก็กะลาที่เขาครอบอย่าช่วยเสริม
หยอดน้ำตาให้มองเห็นเป็นประเดิม
เอาความจริงต่อเติมให้ตาโต
คนฉลาดแต่ยอมน้อมรับใช้
พอนานไปลุกลามเป็นความโง่
แก่ก็ยังเยาว์วัยเพราะไม่โต
อย่าอวดโอ่เหนือขบวนนำมวลชน
สองสายพันธุ์ผูกเป็นแพแพ้ซ้ำซาก
เดินลำบากพี่น้องจึงหมองหม่น
ใครเลือกตั้งแยกไปดั่งใจดล
ใครถนนปฏิวัติจัดกลุ่มกัน
เลิกรวมกันเสียเถิดจะเกิดผล
ยอมรับเถิดว่าเป็นชนคนละขั้น
วิธีการและเป้าหมายไม่คล้ายกัน
จะทอนบั่นกันไฉนในเส้นทาง
คนเลือกตั้งเขาหวังในระบบ
แผนคือพบสรวงสวรรค์อันสล้าง
ทั้งเกี้ยเซี้ยสมานฉันท์มั่นใจทาง
หวังส้มหล่นให้ระหว่างเส้นทางรอ
นักปฏิวัติไม่ยอมรับในระบบ
มีชีวิตหรือเป็นศพไม่คบต่อ
เพียงได้เป็นรัฐบาลไม่ด้านพอ
ไม่ร้องขอไม่อ้อนวอนไม่อ้อนตีน
แยกเสียเถิดแยกเสียทีดีทุกเมื่อ
อย่าหวังขี่สองเสือเหมือนทรงศีล
แยกเสียตามครรลองดังสองจีน
จงสาวตีนเดินแยกให้แตกตัว
หยุดทีเถิดการรวมเหมือนร่วมเพศ
ต้องขีดเขตครึ่งคลองเป็นสองขั้ว
เตรียมเลือกตั้งระฆังลั่นสั่นระรัว
ใครไม่กลัวเดินไกลอย่าไปฟัง
หากได้เป็นรัฐบาลก็สานต่อ
อย่าถือหลักเพียงพอต้องถึงฝั่ง
เอาอำนาจเป็นสะพานสานพลัง
แต่เป้าหมายคงยังมุ่งเปลี่ยนแปลง
สายเลือกตั้งอย่าทำลายสายปฏิวัติ
อำนาจรัฐยังมิได้อย่าหน่ายแหนง
เป็นรัฐบาลสำราญนักอย่าหนักแรง
ช่วยเสริมสายสีแดงผู้เอาจริง
ร้อยกาหลิบเขียนกลอนใช่สอนสั่ง
แต่ด้วยหวังเล่นรุกทุกสรรพสิ่ง
สานพลังสังคมให้สมจริง
อย่าอยู่นิ่งเป็นรัฐบาลสำราญตน
มวลชนเราเอาจริงอย่าทิ้งขว้าง
อย่าเดี๋ยวจับเดี๋ยววางเดี๋ยวทำหล่น
รักจะเปลี่ยนเมืองไทยต้องใช้คน
รวมทุกดวงใจดลจึงเปลี่ยนแปลง.
http://www.democracy100percent.blogspot.com/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น