วัน อังคาร, มิถุนายน 15, 2010
โดย อรุณรุ่ง สัตย์สวี โดย อรุณ รุ่ง สัตย์ สวี
ลูก ไก่ตัวนั้นหายไปตอนหัวค่ำ
ได้ยินแต่เสียงแว่วติดหู ว่าใช่...ไม่ใช่
ความ มืดเว้นช่องโหว่ไว้เล็กน้อยให้ควานตาหา
ความเงียบถ่อมตัวอยู่ในดงไม้เล็กๆ กลางเมืองใหญ่
แต่ นั่นมิเพียงพอต่อการค้นหาสิ่งมีชีวิตที่เล็กลงไปกว่านั้น
ความ เป็นความตายขนาบราตรีสีหม่นเทา
บ้านเมืองกำลังลุกเป็นไฟ
ทั้ง ใน จอ โทรทัศน์ วิทยุ หนังสือพิมพ์ ท้อง ถนน ชนบท ใน เมือง และ ทุกหัวระแหง
ห้ำหั่นกันมิยอมอ่อนข้อ ห้ำหั่น กัน มิ ยอม อ่อนข้อ
เก่า ใหม่ วนเวียน การสาบสูญของความยุติธรรม กดขี่ซ่อนรูปลวงตา
ขึ้นล่องล้วนเลือดเนื้อประชาชนเม็ดเบี้ยเสือกไส กระเสือกกระสนบนกระดานชีวิต
ลูก ไก่ตัวนั้นยังมีลมหายใจอยู่หรือกลายเป็นเหยื่อของสัตว์หน้าขนเขี้ยวเล็บคม
เสียง แว่วยังแวะเวียนให้มีความหวัง ยิ่งนิ่งฟังกลับเงียบหาย
ความมืดถมช่องโหว่เสียสนิทในดิ่งลึกดึกดำ
ฉัน คิด...และเดินจากมาบนความเงียบงัน ...
“ ไม่ว่าหมา! หรือ แมว! ล้วน เป็นศัตรูตัวฉกาจของลูกไก่ ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น