6 พฤศจิกายน, 2010 - 20:42 | โดย narongyuth
เหมือนหนาวเทียมธาตุฟ้า เชือนเฉย
ดินนี่ร่ำร้าวเปรย ฉ่ำแล้ง
สายหยุดผ่องเวียนเผย เลือนจาก
ให้เหว่ว้างโหยแห้ง ห่วงให้สืบสรรค์ ฯ
จากภวังค์ไป – กลับ, พลบโลก
อ่านโคลงกานท์ ร้อยบท ระนึกฝัน
เห็นหลั่นแหวนชีวัน ชนิดนี้
อยากเยือนหยุดแย้มวัน คืนกล่าว
เฝ้าแก่นเปลือกรู้กระพี้ กู่สูง...
สูง – ต่ำ, ทางแอ่นเกรี้ยว กราดแกร็น
สูง – ต่ำ, ยูงรำแพน กรีดเยื้อง
สูง – ต่ำ, หากหื่นแหน แหวกเหยียบ
สูง – ต่ำ, ผูกพลั้งเปลื้อง ปรับหมุน ฯลฯ
หวังสุญญา.. ว่างแร้น โลกหวัง
ฟื้นตื่นเช้าสายดัง เท่าฟื้น
โลกจินตพลบภวังค์ กอบโลก
ถือระยะย่ำย้ำพื้น วาดถือ ฯ
ฤา ผ้าพรรณ ผ่องเสื้อ สวมคลุม
ถือแย่ง ฤา ยุคกุม ร่วมขั้น
ฤา ใจจ่อฉายรุม ล้อมส่วน รายเอย
ถือชอบ – ชัง ทั้งชั้น ชั่งถึง
ซึ่งการใดซื่อซื้อ บางหนา เสมอเทียม
เท่าหลั่นล้ำ เหลื่อมหา ดื่มสร้าง
กล่อมใจกล่อมเยียวยา เยื้อนส่อง
ขับตื่นรอยร้อยร้าง รื่นรอย ฯลฯ
รอยร้างทางขื่นข้าง ขมขัน
ที่เด่นดาลด้อยผัน แก่นเยื้อ
รอยหยัดที่แย้มหัน ยกหยิบ
ที่บทใดดั้นเฟื้อ เฟื่องเกริน ฯ
เผชิญโลกหากเลื่อนล้อ เกวียนเทียม
เริ่มหนึ่งร้อยพันเกรียม หวั่นใกล้
เผชิญจากใจเจียม ว้างจัด ใจเอย
เริ่มต่างตามด้านไร้ เรื่อหวัง ฯ
ลำพังข้าหนึ่งนี้ พลบภวังค์ ใจดล
ใดว่างหนอเงียบดัง ยากฟื้น
ไป – กลับ, กับ – หน้า – หลัง โลกพบ
โลกขับขานขึ้นชื้น อย่าสลาย ฯลฯ
เสียดายสายบ่ายเช้า จากถือ
คือเผ่าพันธุ์ใด ฤา ปลุกครั้ง
โลกอิสระใดหรือ - ไร้ขอบ แม่เอย
พันธุ์อิ่มถมอื้อทั้ง ไม่ถึง.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น