Mon, 2011-07-11 19:54
เพ็ญ ภัคตะ
"อดข้าวดอกนะเจ้าชีวาวาย
ไม่ตายดอกเพราะอดสเน่หา"
แม้นข้าวหมดรสสวาทก็คลาดคลา
จำจากลาด้วยจนเหนียมจึงเจียมใจ
ยอมบากหน้าทิ้งนาไร่ไปเมืองหลวง
ร่างแทบร่วงทรวงแทบแหลกเลือดแทรกไหล
มือเท้าด้านหน้ากร้านดำเกินช้ำใด
ด้วยแรงใฝ่ฝันถึงใครหนึ่งรอ
เลือกไม่ได้ไร้สมองทักษะต่ำ
ฝืนใจกล้ำลำบากใดไม่ร้องขอ
ฟังปีศาจส่งเสียงจงเพียงพอ
แต่พวกล่อเฟอร์รารี่คันกี่ล้าน?
รัฐจะขึ้นค่าแรงเป็นสามร้อย
เขี่ยร่วงผล็อยร้อยห้าสิบหยิบสองหาร
อ้างเหมาะสมกับน้ำหน้าคนสามานย์
แค่แรงงานขั้นต่ำกรรมกร
แลกข้าวแกงสามมื้อพออิ่มหมี
กับห้องเช่าเล้ากุลีมีเสื่อหมอน
วันละหนึ่งร้อยเศษเฉดหัวนอน
แถมขอดค่อนแม้นเงินมากอาจเสียคน
ระเริงเหล้าเมาบุหรี่พี้ยาบ้า
พนันม้าบ้าหวยใต้ดินปล้น
ตามรอยพ่อสมถะประสาจน
เจ้าต้องทนชดใช้กรรมที่ทำมา (แต่ชาติปางไหนหรือ?)
แรงงานหนึ่งต้องส่งเสียอีกเมียลูก
ทั้งเสื้อผ้ายาหยูกล้วนซื้อหา
คนจนห้ามมีลูกห้ามสูบยา
แต่ราคาถุงยางถูกหรือไร
พวกคุณเลียเบี้ยเลี้ยงเดือนร่วมแสน
บินประชุมต่างแดนพกแฟนได้
คือน้ำเหงื่อแรงงานผลาญเงินใคร
ยังอ้างไม่อาจขยับปรับค่าแรง
หากไม่มีคนยากจนบนโลกนี้
เหล่าผู้ดีก็ไร้สิทธิ์คิดกำแหง
จึงกดขี่ธุลีดินเป็นฝุ่นแดง
ก่อกำแพงแบ่งชั้นชาติอมาตยา
ต้องอดข้าวอีกกี่มื้อจักยอมอด
หากมิหมดรสสนิทสิเนหา
ยังรอฝันวันหวานนะกานดา
วันหนึ่งคนคงเห็นค่าราคาเรา
http://prachatai.com/journal/2011/07/35973
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น